♥دلـــ ِ دریـــ ـــــ ـــایی منـــ♥
همه تفاوت ما این است: تو به خاطر نمی آوری ، من از خاطر نمی برم . . .♥دلـــ ِ دریـــ ـــــ ـــایی منـــ♥
همه تفاوت ما این است: تو به خاطر نمی آوری ، من از خاطر نمی برم . . .آفتاب شیعه از مغرب درآ
آفتاب شیعه از مغرب درآبار دیگر سر زن از غار حرا
بت پرستان ترکتازى مىکنند
با کلام الله بازى مىکنند
تیغ بر کش تا تماشایت کنند
تا که نتوانند حاشایت کنند
پاک کن از دامن دین ننگ را
این عروسکهاى رنگارنگ را
این سخن کوتاه کردم والسلام
شیعه، یعنى تیغ بیرون از نیام
رفتی و یار نو گرفتی
مو احوالم خرابه گر تو جوییجگر بندم کبابه گر تو جویی
ته که رفتی و یار نو گرفتی
قیامت هم حسابه گر تو جویی
زخور این چهره‌ات افروته‌تر بی
تیر عشقت بجانم روته‌تر بی
مرا اختر بود خال سیاهت
ز مو یارا که اختر سوته‌تر بی
مرا دیوانه و شیدا ته دیری
مرا سرگشته و رسوا ته دیری
نمیدونم دلم دارد کجا جای
همیدونم که دردی جا ته دیری
زدست عشق هر شو حالم این بی
سریرم خشت و بالینم زمین بی
خوشم این بی که موته دوست دیرم
هر آن ته دوست داره حالش این بی
عزیزون از غم و درد جدایی
به چشمونم نمانده روشنایی
گرفتارم بدام غربت و درد
نه یار و همدمی نه آشنایی
ته که خورشید اوج دلربایی
چنین بیرحم و سنگین دل چرایی
به اول آنهمه مهر و محبت
به آخر راه و رسم بی وفایی
بابا طاهر
ایران
در این غربت که ما دوریم ز راه ایران
همه غمگین و دلتنگیم برای ایران
تو گر باد صبا گردی به گرد خاکم
زیارت کن خوشبو خاک پاک ایران
ایران ایران زمینم
ای جان ای سرزمینم
میریزم دلتنگی
به فریاد آواز غمینم
ایران ایران زمینم
ای جان ای سرزمینم
میریزم دلتنگی
ز جور و زور و استبداد پرده دریدیم
دل از ماندن به زاد و بوم خود بریدیم
دویدیم و چه بی حاصل باز دویدیم
اما خطی به جز خط وطن ندیدیم
ایران ایران زمینم
ای جان ای سرزمینم
میریزم دلتنگی
به فریاد آواز غمینم
ایران ایران زمینم
ای جان ای سرزمینم
میریزم دلتنگی
به فریاد آواز غمینم
اگر من در پی یارم تو یارم ایران
اگر گمگشته در کوهم تو غارم ایران
به روز تنگدستی گر به غربت صفرم
ولی با تو اگر باشم هزارم ایران
ایران ایران زمینم
ای جان ای سرزمینم
میریزم دلتنگی
به فریاد آواز غمینم
ایران ایران زمینم
ای جان ای سرزمینم
میریزم دلتنگی
به فریاد آواز غمینم
ایران
ایران ای سرای امید
ایران ای سرای امیدبر بامت سپیده دمید
بنگر کزین ره پرخون
خورشیدی خجسته رسید
اگر چه دلها پر خون است
شکوه شادی افزون است
سپیده ما گلگون است وای گلگون است
که دست دشمن در خون است
ای ایران غمت مرساد
شادی نصیب تو باد
راه ما راه بهروزیست
اتحاد رمز پیروزیست
صلح و آزادی جاودان خوش باد
یادگار خون عاشقان ای بهار
ای بهار تازه جاودان
در این چمن شکفته باد
راز عاشقی
همه جا نقش تو پیداستو سفیدی، تو سیاهی
توی معراج حقیقت
توی ظلمت و تباهی
هر کی با هر اعتقادی
حتی اون که بت‌پرسته
چه بدونه چه ندونه
تو رو داره می‌پرسته
نقش تو جاری و روشن
تو خیابون، توی خونه‌س
نگو پس نجف چی می‌شه
واسه ما نجف نشونه‌س
یه نشون عاشقونه
واسه‌ی این که بدونیم
که نماز عشقو باید
به کدوم قبله بخونیم
این چیزا یه جوری کفره
خودمونم حالی‌مونه
ولی از قدیم می‌گفتن
حرجی نیس به دیوونه
نمی‌دونیم تورو داریم
می‌پرستیم یا خدا رو
شهریار چه خوب گفته
زبون حال ماها رو:
«نه خدا توانمش خواند
نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم
شه ملک لافتی رو»
می‌گی بنده‌ام؟ قبوله
باشه! گوش به حرفت هستیم
ولی بنده هم که باشی
بندگیتو می‌پرستیم
خیلی سخته بنده بودن
توی اوج کبریایی
اونایی که اهل حقن
حق دارن بگن خدایی
می‌گن هر کسی بمیره
چهره تورو می بینه
مثل طفل ترس خورده
رو پای باباش می‌شینه
آخ! چه عشقی داره یک دم
رو پای بابا نشستن
سر روی سینش گذاشتن
دل شیطونو شکسن
خوش به حال اون که هر دم
واسه دیدنت می‌میره
تا چشش به تو می‌افته
باز دوباره جون می‌گیره
باز دوباره جون می‌ده تا
یه بار دیگه ببینه
جون می‌ده تا جون بگیره
راز عاشقی همینه
سید عبدالجواد موسوی
نامه ی عشق و صفا
در میان بادیه بنشسته فرد
ساخته بر ریگ ز انگشتان قلم
میزند نقشی به دست خود رقم
گفت ای مفتون شیدا چیست این
مینویسی نامه سوی کیست این؟
هر چه خواهی در سوادش رنج برد
تیغ سرسر خواهدش حالی سترد
کی به لوح ریگ باقی ماندش ؟
تا کسی دیگر پس از تو خواندش؟
گفت شرح حسن لیلی میدهم
خاطر خود را تسلی میدهم
می نویسم نامش اول و قفا
می نگارم نامه ی عشق و صفا
نیست جز نامی از او در دست من
زان بلندی یافت قدر پست من
نا چشیده جرعه ای از جام او
عشق بازی میکنم با نام او
بوی ماه مهر
باز آمد بوی ماه مدرسهبوی بازی‌های راه مدرسه
بوی ماه مهر، ماه مهربان
بوی خورشید پگاه مدرسه
از میان کوچه‌های خستگی
می گریزم در پناه مدرسه
باز می‌بینم ز شوق بچه‌ها
اشتیاقی در نگاه مدرسه
زنگ تفریح و هیاهوی نشاط
خنده‌های قاه قاه مدرسه
باز بوی باغ را خواهم شنید
از سرود صبحگاه مدرسه
روز اول لاله‌ای خواهم کشید
سرخ، بر تخته‌سیاه مدرسه
قیصر امین‌پور
از دفتر «مثل چشمه، مثل رود»
بخوان به نام شب ..
دوست دارم
این نوشتن های شبانه را
که نه بوی روز می دهد
نه بوی دود
دفترم را باز می کنم
این صفحه های سپید
که مرا به خود می خواند
پر از واژه های نابند
پر از حرفهای مگو
و خودنویسم
در انتظار
که بشکند
بغض فرو خورده اش را
و دلم
آسمانیست آبی
که شبها
غرور ماه را می خرد
من و ستاره
هر شب
سبد سبد ترانه را
به ماه می بخشیم
و او
چه مهربان
چه جسور
غزلهای نورانیش را
به ما می بخشد
سایه های ما قد می کشند
و سیاهی شب را می ترسانند
و این داستان بی تکرار ..
و تو که چشمانت
هر شب
پر می شود از ستاره
با ساز شب بخوان
بخوان به نام شب ..
سکوت ...
نجیب بود و آرامبا سبدی پر از ترانه
و غزل هایی
که از باغ بهشت چیده بود
سکوتش بوی قصه می داد
و لبخندش
حال و هوای معجزه را داشت
و باران رازی بود
که شب را در دامنش
چکه چکه آب می کرد . . .
رنگ ..
سیاه یا سپیدزرد یا سبز
سرخ یا ..
چه فرق میکند؟
وقتی قرار است
دنیایمان یکرنگ باشد
نه دلهایمان ..
بت‌تراش
پیکر‌تراش پیرم و با تیشه‌ی خیال
یک شب تورا ز مرمر شعر آفریده‌ام
تا در نگین چشم تو نقش هوس نهم
ناز هزار چشم سیه را خریده‌ام
بر قامتت که وسوسه‌ی شستشو در اوست
پاشیده‌ام شراب کف‌آلود ماه را
تا از گزند چشم بدت ایمنی دهم
دزدیده‌ام ز چشم حسودان، نگاه را
تا پیچ و تاب قد تورا دلنشین کنم
دست از سر نیاز به هر سو گشوده‌ام
از هر زنی، تراش تنی وام کرده‌ام
از هر قدی، کرشمه ی رقصی ربوده‌ام
اما تو چون بتی که به بت ساز ننگرد
در پیش پای خویش به خاکم فکنده‌ای
مست از می غروری و دور از غم منی
گویی دل از کسی که تو را ساخت، کنده‌ای
هشدار! زان‌که در پس این پرده‌ی نیاز
آن بت‌تراش بلهوس چشم بسته‌ام
یک شب که خشم عشق تو دیوانه‌ام کند
ببینند سایه‌ها که تو را هم شکسته‌ام
نادر نادرپور
ساحل امن
به آب و تاب که را جلوه‌ی ستاره‌ی توست؟که آفتاب در این باب استعاره‌ی توست
همین امید نه ترجیع مهربانی تو
که عشق نیز به تکرار خود دوباره‌ی توست
نسیم کیست به چوپانی دلم؟ که تویی
که گله‌های گلم پیش چوبپاره‌ی توست
بهار با همه‌ی جلوه و جمال گلی
به پیش سینه‌ی پیراهن بهاره‌ی توست
سپیده را به بر و دوش خود چرا نکشی؟
که این حریر جدا بافت از قواره‌ی توست
تو داغ بر دل هر روشنی نهی که به باغ
چراغ لاله طفیل چراغواره‌ی توست
رضا به قسمت خاکسترم چرا ندهم؟
به خرمنم نه مگر شعله از شراره‌ی توست؟
ستاره نیز که باشم کجا سرم به شهاب
که رو به سوی سحر قاصد سواره‌ی توست
اگر به ساحل امنی رسم در این شب هول
همان کنار تو آری همان کناره‌ی توست
حسین منزوی
حتی اگر نباشی...
می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را
می‌جویمت چنان‌که لب تشنه آب را
محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را
بی‌تابم آن‌چنان که درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره، خواب را
بایسته‌ای چنان‌که تپیدن برای دل
یا آن‌چنان که بال پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی!
با چون تو پرسشی، چه نیازی جواب را؟!
قیصر امین‌پور
از دفتر: «گل‌ها همه آفتابگردانند»
اگه طنز با حال به روز می خوایین اینجاست...
سلام
عزیزان اگه مایلید طنز شسته رفته و تر و تمیز و دو کلمه حرف حساب ببینید
حتما به این آدرس تشریف ببرین..
http://mehranatanz.blogfa.com/
این وب هر روزه آپ می شه
دوستان گلم نظر یادتون نره
سادگی‌هایم کجاست؟
پا به پای کودکی‌هایم بیا کفش‌هایت را به پا کن تا به تاقاه قاه خنده‌ات را ساز کن باز هم با خنده‌ات اعجاز کن
پا بکوب و لج کن و راضی نشو با کسی جز عشق همبازی نشو
بچه‌های کوچه را هم کن خبر عاقلی را یک شب از یادت ببر
خاله‌بازی کن به رسم کودکی با همان چادر نماز پولکی
طعم چای و قوری گلدارمان لحظه‌های ناب بی تکرارمان
مادری از جنس باران داشتیم در کنارش خواب آسان داشتیم
یا پدر اسطوره دنیای ما قهرمان باور زیبای ما
قصه‌های هر شب مادربزرگ ماجرای بزبز قندی و گرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت خنده‌های کودکی پایان نداشت
هر کسی رنگ خودش بی‌شیله بود ثروت هر بچه قدری تیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر ! همکلاسی! باز دستم را بگیر
مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست آن دل نازت برایم تنگ نیست؟
حال ما را از کسی پرسیده‌ای؟ مثل ما بال و پرت را چیده‌ای؟
حسرت پرواز داری در قفس؟ می‌کشی مشکل در این دنیا نفس؟
سادگی‌هایت برایت تنگ نیست؟ رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست؟
رنگ دنیایت هنوزم آبی است؟ آسمان باورت مهتابی است؟
هر کجایی شعر باران را بخوان ساده باش و باز هم کودک بمان
باز باران با ترانه، گریه کن ! کودکی تو، کودکانه گریه کن!
ای رفیق روزهای گرم و سرد سادگی‌هایم به سویم باز گرد!
شاعر: ناشناس
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
چون اختران سوخته
چندان به خاک تیره فرو ریختند سرد
که گویی :
دیگر ، زمین ، همیشه ، شبی بی ستاره ماند .
آنگا ه ، من ، که بودم
جغد سکوت لانه تاریک درد خویش ،
چنگ زهم گسیخته زه را
یک سو نهادم
فانوس بر گرفته به معبر در آمدم
گشتم میان کوچه مردم
این بانگ با لبم شرر فشان :
آهای !
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید !
خون را به سنگفرش ببینید ! ...
این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش
کاین گونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن ...
تنهایی من ...
آمدنت را سکوت کردم !
داشتنت را سکوت کردم !
رفتنت را سکوت کردم !
انتظار باز گشتت را هم ...
حالا نوبت توست ...
باید در سکوت به تماشا بنشینی
سوختنم را ...
میفهمی ؟
کودکی - بزرگسالی
این روزها بد جور دلم برای چشم های معصوم کودکیم میسوزد ؛
چشم های روشنی که ساده می نگریست و غرق تماشا بود....
بس که آدم های بزرگ و پیچیده دستان تیره شان را جلوی نگاهش ابر کردند ،
طفلک چشم هایم بارید و قد کشید....
دیگر نگاه من بزرگ شده است باور کن!
آنقدر بزرگ که میتواند قد آدم بزرگها ، دنیا را پر از تیرگی و پیچیدگی ببیند....
ببین ! بزرگ شدم با این نگاه بزرگ !
اما تو آدم بزرگ قصه من ...!!!
میشود بگویی چقدر باید بشکنم تا هنوز همان کودک معصوم با چشمان روشن باشم ؟
آی آدم ها
آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانیدیک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
در چه هنگامی بگویم من
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان به سفره جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون گاه سر گه پا
آی آدم ها که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید !
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده ، بس مدهوش
می رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید :
” آی آدم ها .. “
آن روزها
آن روزها رفتند
آن روزهای خوب
آن روزهای سالم سرشار
آن آسمان های پر از پولک
آن شاخساران پر از گیلاس
آن خانه های تکیه داده در حفاظ سبز پیچکها به یکدیگ
ر
آن بام های بادبادکهای بازیگوش
آن کوچه های گیج از عطر اقاقی ها
آن روزها رفتند
آن روزهایی کز شکاف پلکهای من
آوازهایم چون حبابی از هوا لبریز می جوشید
چشمم به روی هر چه می لغزید
آنرا چو شیر تازه می نوشید
گویی میان مردمکهایم
خرگوش نا آرام شادی بود
هر صبحدم با آفتاب پیر
به دشتهای نا شناس جستجو می رفت
شبها به جنگل های تاریکی فرو می رفت
آن روزها رفتند
فروغ فرخزاد
دکتر علی شریعتی انسانها را به چهار دسته عمده تقسیم کرده است :
۱. آنانی که وقتی هستند،هستند وقتی که نیستند هم نیستند.
(عمده آدمها،حضورشان مبتنی به فیزیک است.تنها با لمس ابعاد جسمانی آنهاست که قابل فهم میشوند.بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند)
۲. آنانی که وقتی هستند،نیستند وقتی که نیستند هم نیستند.
(مردگانی متحرک در جهان،خود فروختگانی که هویتشان را به ازای چیزی فانی واگذاشته اند.بی شخصیت اند و بی اعتبار.هرگز به چشم نمی آیند.مرده و زنده شان یکی است.)
۳. آنانی که وقتی هستند،هستند وقتی که نیستند هم هستند.
(آدمهای معتبر و با شخصیت.کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می گذارند.کسانی که همواره به خاطر ما می مانند.دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.)
۴. آنانی که وقتی هستند،نیستند و وقتی که نیستند هستند.
(شگفت انگیز ترین آدمها.در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه اند که ما نمیتوانیم حضورشان را دریابیم.اما وقتی که از پیش ما میروند نرم نرم آهسته آهسته درک میکنیم.باز می شناسیم.می فهمیم که آنان چه بودند.چه می گفتند و چه می خواستند.ما همیشه عاشق این آدمها هستیم. هزار حرف داریم برایشان.اما وقتی در برابرشان قرار می گیریم،قفل بر زبانمان می زنند.اختیار از ما سلب میشود. سکوت می کنیم. و درست در زمانی که می روند یادمان می آید که چه حرفها داشتیم و نگفتیم.شاید تعداد اینها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.)
عاشقانه
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادی‌ام بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی‌ها کرده پاک
ای تپش‌های تن سوزان من
آتشی در سایۀ مژگان من
ای ز گندم‌زارها سرشارتر
ای ز زرین شاخه‌ها پُر بارتر
ای در بگشوده بر خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها
با تو ام دیگر ز دردی بیم نیست
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست
ادامه مطلب ...وصیتنامه وحشی بافقی
روز
مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید
همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد
**********
مزد غـسـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید
مست
مست از همه جا حـــال خرابش بدهید
**********
بر
مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ
پـیــر
میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ
**************
جای
تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد
شاهدی
رقص کند جمله شما کـــف بزنید
**************
روز
مرگــم وسط سینه من چـــاک زنیـد
اندرون
دل مــن یک قـلم تـاک زنـیـــــــد
************
روی
قــبـــرم بنویـسیــد وفــــادار برفـــت
آن
جگر سوخته خسته از این دار برفــــت
یک شب
چون اختری بسوی تو می آیم
بر بال بادهای جهان پیما
شادان به جستجوی تو می آیم
سرتا بپا حرارت و سرمستی
چون روزهای دلکش تابستان
پرمیکنم برای تو دامان را
از لاله های وحشی کوهستان
یک شب ز حلقه که به در کوبم
در کنج سینه قلب تو می لرزد
چون در گشوده شد تن من بی تاب
در بازوان گرم تو می لغزد
دیگر در آن دقایق مستی بخش
در چشم من گریز نخواهی دید
چون کودکان نگاه خموشم را
با شرم در ستیز نخواهی دید
یکشب چو نام من به زبان آری
می خوانمت به عالم رویایی
بر موجهای یاد تو می رقصم
چون دختران وحشی دریایی
یکشب لبان تشنه من با شوق
در آتش لبان تو میسوزد
چشمان من امید نگاهش را
بر گردش نگاه تو میدوزد
از زهره آن الهه افسونگر
رسم و طریق عشق می آموزم
یکشب چو نوری از دل تاریکی
در کلبه ات شراره میافروزم
آه ای دو چشم خیره به ره مانده
آری منم که سوی تو می آیم
بر بال بادهای جهان پیما
شادان به جستجوی تو می آیم
فروغ فرخزاد
میلاد مولود کعبه و روز پدر مبارک
فروغی نو ز روح آفرینش
علی یعنی تمام عشقبازی
علی یعنی جهانی تکنوازی
علی یعنی بلندای امامت
علی یعنی وجودی با شهامت
علی فخر جهان آفرینش
معّمای نهان آفرینش
ناگهان یک صبح زیبا آسمان گل کرده بود
خاک تا هفت آسمان، بغض تغزل کرده بود
حتم دارم در شب میلادت، ای غوغاترین!
حضرت حق نیز در کارش تأمل کرده بود
هر فرشته، تا بیایی، ای معمایی ترین!
بال های خویش را دست توسل کرده بود
.
دل هر چه نظر به وسعت عالم تافت
جز نور تو در عرصه ی آفاق نیافت
هنگام نهادن قدم بر سر خاک
دیوار حرم به احترام تو شکافت
.
زان سبب ماه رجب ماه خداست
که اندر آن میلاد شاه لافتی ست
شد رخش از کعبه ظاهر، عقل گفت:
” چون که صد آمد نود هم پیش ماست”
.
حجت حق، از حریم حق، به امر حق عیان شد
روشن از نور رخش، ارض و سما، کون و مکان شد
خانه زاد حق ولادت یافت اندر خانه ی حق
حق به مرکز جا گرفت، باطل گریزان از میان شد
**********
باور کن ماه هاست زیباترین جملات را برای امروز کنارمی گذارم،اما امشب همه جملات را فراموش کرده ام، همینطور بی وزن و بی هوا آمدم بگویم
پدرم روزت مبارک
خونه ی مادر بزرگه
خونه ی مادربزرگه هزار تا قصه دارهخونه ی مادربزرگه شادی و غصه داره
خونه ی مادربزرگه حرفای تازه داره
خونه ی مادربزرگه گیاه و سبزه داره
خونه ی مادربزرگه هزار تا قصه داره
خونه ی مادربزرگه شادی و غصه داره
خونه ی مادربزرگه حرفای تازه داره
خونه ی مادربزرگه گیاه و سبزه داره
در بازه خونه ی ما
همیشه سبزه زاره
دشتاش پز از بوی گل
اینجا همش بهاره
دل وقتی مهربونه, شادی میاد میمونه
خوشبختی از رو دیوار سر میکشه تو خونه
همیشه سبزه زاره
دشتاش پز از بوی گل
اینجا همش بهاره
دل وقتی مهربونه, شادی میاد میمونه
خوشبختی از رو دیوار سر میکشه تو خونه
همیشه سبزه زاره
دشتاش پز از بوی گل
اینجا همش بهاره
دل وقتی مهربونه, شادی میاد میمونه
خوشبختی از رو دیوار سر میکشه تو خونه
خونه ی مادربزرگه شادی و غصه داره
خونه ی مادربزرگه حرفای تازه داره
خونه ی مادربزرگه گیاه و سبزه داره
همیشه سبزه زاره
دشتاش پز از بوی گل
اینجا همش بهاره
دل وقتی مهربونه, شادی میاد میمونه
خوشبختی از رو دیوار سر میکشه تو خونه
خونه ی مادربزرگه شادی و غصه داره
خونه ی مادربزرگه حرفای تازه داره
خونه ی مادربزرگه گیاه و سبزه داره
خواننده امیر بهادر خوارزمیعشق یک دستمال کاغذی ...
دستمال کاغذی به اشک گفت:قطره قطره‌ات طلاست
یک کم از طلای خود حراج می‌کنی؟
عاشقم!
با من ازدواج می‌کنی؟
اشک گفت:
ازدواج اشک و دستمالِ کاغذی!
تو چقدر ساده‌ای
خوش خیال کاغذی!
توی ازدواج ما
تو مچاله می‌شوی
چرک می‌شوی و تکه‌ای زباله می‌شوی
پس برو و بی‌خیال باش
عاشقی کجاست!
تو فقط
دستمال باش!
دستمال کاغذی، دلش شکست
گوشه‌ای کنار جعبه‌اش نشست
گریه کرد و گریه کرد و گریه کرد
در تن سفید و نازکش دوید
خونِ درد
آخرش، دستمال کاغذی مچاله شد
مثل تکه‌ای زباله شد
او ولی شبیه دیگران نشد
چرک و زشت مثل این و آن نشد
رفت اگر چه توی سطل آشغال
پاک بود و عاشق و زلال
او با تمام دستمال‌های کاغذی فرق داشت
چون که در میان قلب خود
دانه‌های اشک کاشت...